Wir dokumentieren hier eine griechische Übersetzung der Deklaration zum 30. Jahrestag des Tags des Heldentums:
Προλετάριοι όλων των λαών, ενωθείτε!
19 Ιουνίου 1986 – 19 Ιουνίου 2016
30η επέτειος της Ημέρας του Ηρωισμού
Ζήτω ο μαοϊσμός, υποστηρίξτε και χρησιμοποιήστε το μαοϊσμό στην υπηρεσία για την πρόοδο της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης!
«Η βίαιη αντίσταση έγινε γεγονός, ποτέ δεν είχαμε πετύχει κάτι τέτοιο στο παρελθόν, είναι μια μεγάλη νίκη του Προέδρου Γκονζάλο, του Κομμουνιστικού Κόμματος Περού, όλοι θα πεθάνουμε. Τιμή και δόξα στους συντρόφους και αγωνιστές που έπεσαν! Ζήτω ο Πρόεδρος Γκονζάλο! Ζήτω το Κομμουνιστικό Κόμμα Περού!»
- Σύντροφος Αουγκούστο στα φωτεινά αναχώματα του αγώνα El Frontón στις 19 Ιούνη 1986 λίγο προτού δώσει τη ζωή του για το κόμμα και την επανάσταση.
Στις 19 Ιούνη είναι η 30ή επέτειος της Ημέρας του Ηρωισμού, ένα γεγονός που απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή και κυρίως τις τοποθετήσεις των κομμουνιστών που το θεωρούν λαμπρό παράδειγμα να δίνει κανείς τη ζωή του για την τάξη του και το λαό, υπηρετώντας την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση. Είναι σημαντικό να προπαγανδίσουμε ότι αυτοί οι άντρες και γυναίκες τιμήθηκαν μετά το θάνατό τους γιατί καθοδηγήθηκαν από την ανώτατη ιδεολογία που έχει ανακαλύψει ποτέ η ανθρωπότητα, το μαρξισμό-λενινισμό-μαοϊσμό καθώς και από την εφαρμογή της στην περουανική πραγματικότητα, τη Σκέψη Γκονζάλο, που αναπτύχθηκε από τον μεγαλύτερο εν ζωή μαρξιστή-λενινιστή-μαοϊκό, τον Πρόεδρο Γκονζάλο. Οι κομμουνιστές, οι αγωνιστές και οι μάζες, πολιτικοί κρατούμενοι και κρατούμενοι πολέμου που έδωσαν τη ζωή τους στα λαμπρά χαρακώματα του αγώνα El Frontón, Lurigancho και Callao συνεχίζουν να ζούνε σήμερα μέσω εμάς των κομμουνιστών, μέσω του αγώνα του διεθνιστικού προλεταριάτου και των λαών του κόσμου, μέσω του αγώνα των γενναίων κομμουνιστών που κάτω από σκληρές συνθήκες παλεύουν με τους αγωνιστές και τις μάζες για την ανασύνταξη του Κομμουνιστικού Κόμματος Περού ώστε να δώσουν ώθηση στο λαϊκό πόλεμο στη χώρα.
Η 19η Ιούνη 1986 έχει χαραχθεί στη μνήμη ως Ημέρα του Ηρωισμού
Ο ξεσηκωμός των κρατουμένων πολέμου και των πολιτικών κρατουμένων είναι ένα ορόσημο στην ιστορία, ένα ορόσημο που δείχνει μια συνεπή και ανένδοτη στάση για την υπεράσπιση του ηθικού της τάξης, όσο και αν αυτό κοστίζει. Όπως τα παιδιά ενός λαού που ξεσηκώθηκαν σε λαϊκό πόλεμο υπό την καθοδήγηση του κομμουνιστικού τους κόμματος, έτσι πρέπει και εμείς να συνεχίσουμε να κρατάμε ψηλά την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, να μη γονατίσουμε ποτέ, για να συμβάλουμε στο προχώρημα της επανάστασης. Οι περισσότεροι από 250 κομμουνιστές και επαναστάτες που πέθαναν, το έπραξαν συνειδητά, για να υπηρετήσουν το λαό με όλη τους την καρδιά, να σπάσουν τον ατομικισμό και τον εγωισμό. Ήταν έτοιμοι να πληρώσουν κάθε τίμημα για το κόμμα και την επανάσταση. Το παράδειγμά τους είναι ένα χτύπημα σε κάθε μορφή παραίτησης και απαισιοδοξίας, εκφράζει μια βαθιά κατανόηση των ιστορικών και πολιτικών συνθηκών, διέλυσε αμφιβολίες και έδειξε τη βαθιά εμπιστοσύνη στο κόμμα και τις μάζες. Είναι ένα παράδειγμα για το πως να ριχνόμαστε στη μάχη ενάντια στον εχθρό με αισιοδοξία, παρά τη μεγάλη τακτική του υπεροχή, και πως να τον αντιπαλεύουμε μέχρι τέλους.
Η εξέγερση των κρατουμένων πολέμου και των πολιτικών κρατουμένων δεν ήταν μια πράξη απόγνωσης αλλά μια αποφασιστική και οργανωμένη κίνηση του ΚΚΠ, μέσω των επιτελείων του. Ήταν μία στρατιωτική κίνηση με καθαρούς πολιτικούς στόχους, ενάντια στην τότε μετεγκατάσταση στα νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης που δημιουργήθηκαν για να κάμψουν την αντίσταση των κρατουμένων, σαν κομμάτι της συνεχιζόμενης εξόντωσης του λαού. Η εξέγερση αποκάλυψε σε όλο τον κόσμο το πραγματικό δολοφονικό πρόσωπο του παλιού περουανικού κράτους, των ενόπλων δυνάμεων και της αστυνομίας, του κόμματος APRA, του φασίστα Alan García με τη σφραγίδα των Capos, της σοσιαλφασιστικής μαφίας της ντροπιαστικής «Σοσιαλιστικής Διεθνούς». Η μεγαλύτερη σφαγή του λαού έλαβε χώρα στην επαρχία, εκεί όπου οι μάζες είχαν ξεσηκωθεί σε λαϊκό πόλεμο, εκεί όπου οι ευρύτερες λαϊκές μάζες, κυρίως φτωχοί αγρότες, για χρόνια μετά από την έναρξη της ένοπλης πάλης το 1980, ήταν αυτοί που υποστήριζαν τη δημοκρατική επανάσταση. Εκεί δολοφόνησαν οι ορδές του παλιού κράτους δεκάδες χιλιάδες και εκεί υπήρξε η μεγαλύτερη έκφραση του ηρωισμού. Έτσι η εξέγερση των κρατουμένων πολέμου και των πολιτικών κρατουμένων από τα φωτεινά χαρακώματα του αγώνα στη Λίμα συνέβαλε στη διεθνή δημόσια αντίληψη που δεν μπορούσε να διαψεύσει τι πραγματικά συνέβαινε στη χώρα. Αυτό έχει σήμερα ιδιαίτερη σημασία, εφόσον ό,τι συμβαίνει στη Λίμα έχει το μεγαλύτερο αντίκτυπο, κινήσεις που εκδηλώνονται εκεί, αντηχούν σε ολόκληρο το Περού και σε διεθνές επίπεδο, μια πλευρά που δεν πρέπει να αγνοηθεί σχετικά με τη νέα μεγάλη ώθηση του λαϊκού πολέμου.
Τριάντα χρόνια μετά τα γεγονότα της 19ης Ιούνη εκατοντάδες κρατούμενοι πολέμου και πολιτικοί κρατούμενοι κρατάνε ακόμα ψηλά τη σημαία του ΚΚΠ και του αγώνα στα φωτεινά χαρακώματα του λαϊκού πολέμου μέσα στις φυλακές του παλιού περουανικού κράτους και υπηρετούν την επανάσταση. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει ο Πρόεδρος Γκονζάλο.
Ο Πρόεδρος Γκονζάλο αντιπροσωπεύει τους ήρωες που έπεσαν και όλους τους κρατουμένους πολέμου και πολιτικούς κρατούμενους στο Περού.
Η εξέγερση των κρατουμένων πολέμου ενάντια στη δολοφονία του λαού πριν από 30 χρόνια είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Πρόεδρο Γκονζάλο, εφόσον αυτός ήταν ο αναγνωρισμένος ηγέτης της. Από τις 12 Σεπτέμβρη του 1992 αυτός βρίσκεται στη θέση του κρατουμένου πολέμου, ως αποτέλεσμα ενός σχεδίου της αμερικανικής CIA σε συνεργασία με κάποιους προδότες που εμφανίστηκαν αργότερα ως επικεφαλής της δεξιάς οπορτουνιστικής, ρεβιζιονιστικής γραμμής της ήττας.
Ως ηγέτης του ΚΚΠ και της περουανικής επανάστασης ο Πρόεδρος Γκονζάλο είναι αναγνωρισμένος ως ο κύριος εκπρόσωπος όλων των κρατουμένων πολέμου και πολιτικών κρατουμένων στο Περού. Ο Γκονζάλο προσωποποιεί και συμβολίζει τον αγώνα τους όπως κανένας άλλος. Γι' αυτό, προκειμένου να μιλήσει κανείς για τους ήρωες που έπεσαν και τους πολιτικούς κρατουμένους χρειάζεται μια σαφής τοποθέτηση υπέρ του Προέδρου Γκονζάλο.
Ο Πρόεδρος Γκονζάλο βρίσκεται εδώ και σχεδόν 24 χρόνια στη φυλακή ως πολιτικός κρατούμενος. Σε όλη αυτή την περίοδο τοποθετήθηκε στην απόλυτη απομόνωση, σε στρατόπεδο συγκέντρωσης ειδικό για εξόντωση κρατουμένων, στη ναυτική βάση του παλιού περουανικού κράτους Callao. Αμέσως μετά τον εγκλεισμό του Προέδρου Γκονζάλο, ο τότε πρόεδρος του παλιού κράτους, ο φασίστας, δολοφόνος Φουτζιμόρι που ξεπούλησε τη χώρα δήλωσε κυνικά στα διεθνή μέσα ενημέρωσης αναφερόμενος στον Πρόεδρο Γκονζάλο ότι «κανένας δεν μπορεί να ζήσει για καιρό υπό τις συνθήκες που είναι εγκλεισμένος». Ο λόγος που το παλιό περουάνικο κράτος δεν προχώρησε στη δολοφονία του είναι η μεγάλη και πλατιά διεθνής καμπάνια για την υπεράσπιση της ζωής του Προέδρου Γκονζάλο που υπεράσπισε με αυτό τον τρόπο το ΚΚΠ και το λαϊκό πόλεμο. Αντιδρώντας σε αυτή την κατάσταση, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός με τους πράκτορες και προδότες του ξεκίνησε την εφαρμογή ενός μέρους του ψυχολογικού πολέμου – με βάση τη στρατηγική του «πολέμου χαμηλής έντασης» – ενός σχεδίου να φορτώσει τη συνθηκολόγηση στον Πρόεδρο Γκονζάλο ώστε να αφαιρέσει από την επανάσταση την ηγεσία και την καθοδήγηση και να διαχωρίσει τους αντάρτες από τις μάζες.
Η σκοτεινή δουλειά του ρεβιζιονισμού που προσπάθησε να διαλύσει την καμπάνια για την υπεράσπιση της ζωής του Προέδρου Γκονζάλο – τόσο στο Περού όσο και στο εξωτερικό, όπου οι παραλλαγές του Κόμματος RCP/USA έπαιξαν συγκεκριμένο ρόλο για να σπείρουν σύγχυση και απαισιοδοξία – είχε τις επιπτώσεις της. Παρά το γεγονός ότι η αριστερά του IKB δε σταμάτησε στιγμή να υπερασπίζεται τη ζωή του Προέδρου Γκονζάλο η καμπάνια δεν είχε τη δυναμική που θα έπρεπε. Θα πρέπει να ενισχυθεί και να αναπτυχθεί μαζί με την καμπάνια για την υπεράσπιση του μαοϊσμού.
Φέτος ο Πρόεδρος Γκονζάλο θα γίνει 82 χρονών. Το παλιό κράτος και ιδιαίτερα οι ρεβιζιονιστές καθοδηγούμενοι από τη Μίριαμ έχουν κάνει τα πάντα για να προετοιμάσουν τη δολοφονία του. Οι κομμουνιστές και οι επαναστάτες σε όλο τον κόσμο πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι η απειλή για τη ζωή του Προέδρου Γκονζάλο είναι πραγματική. Πρέπει να κινητοποιήσουμε τις ευρύτερες μάζες για την υπεράσπιση της ζωής του. Αυτή πρέπει να είναι η κύρια πλευρά της καμπάνιας σε διεθνές επίπεδο. Η τοποθέτηση των διανοουμένων κλπ. είναι σημαντική αλλά το ζητούμενο είναι η κινητοποίηση των μαζών. Η δουλειά δια αντιπροσώπων μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο, αλλά αυτό προϋποθέτει ότι υπάρχουν οι υποκειμενικές συνθήκες στη χώρα.
Για άλλη μια φορά αρνούμαστε τις κατηγορίες ενάντια στον Πρόεδρο Γκονζάλο και καθιστούμε σαφές ότι τα χοντροκομμένα ψέματα μπορούν να ξεσκεπαστούν ολοκληρωτικά μέσα από γεγονότα.
Τα γεγονότα είναι τα εξής: 1) Ο Πρόεδρος Γκονζάλο βρίσκεται από τη σύλληψή του σε απομόνωση, 2) δεν έχει καμία δυνατότητα να επικοινωνήσει με το κόμμα του, 3) όλες οι υποθέσεις σχετικά με τη δήθεν συνθηκολόγησή του στηρίζονται χωρίς εξαιρέσεις – «γράμματα ειρήνης», «κλήση» στο εξωτερικό, κλπ. – σε προφορικές μαρτυρίες και είναι απλά υποθέσεις και συκοφαντίες. Δεν υπάρχει κανείς που ισχυρίζεται ότι έχει μιλήσει με τον Πρόεδρο Γκονζάλο που να μην είναι υπάλληλος του παλιού κράτους, προδότης ή αυτόμολος του λαϊκού πολέμου, κανείς που να υπερασπίζεται τη βάση του ΚΚΠ έχει καταφέρει σε αυτά τα 24 χρόνια να επισκεφτεί τον Πρόεδρο Γκονζάλο και να μιλήσει μαζί του. Οι τραγικές και σκοτεινές φιγούρες όπως η Nancy, η οποία ισχυρίζεται ότι είναι πεπεισμένη ότι ο Πρόεδρος Γκονζάλο έχει απαρνηθεί τον μαρξισμό-λενινισμό-μαοϊσμό και τη Σκέψη Γκονζάλο έχουν αποδειχθεί προδότες που έχουν πάρει γραμμή από τις αδίστακτες μυστικές υπηρεσίες.
Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα γεγονότα κάθε ισχυρισμός ότι ο Πρόεδρος Γκονζάλο έχει απαρνηθεί οτιδήποτε από τη βάση του ΚΚΠ δεν θεωρείται πια κατηγορία. Είναι ουσιαστικό κομμάτι του ψυχολογικού πολέμου, ώστε να καλλιεργηθούν αμφιβολίες και ο αντίπαλος να μην μπορεί να στηριχτεί στις δυνάμεις του. Η αντίδραση σπέρνει ψέματα με χίλιες μορφές και με πολυποίκιλα μέσα για να παράγει αμφιβολίες, υποθέσεις και εκτιμήσεις στους επαναστάτες έτσι ώστε αυτοί να μην πιστεύουν στη νίκη. Γι' αυτό είναι σημαντικό να διαλύσουμε και να ξεπεράσουμε κάθε αμφιβολία μέσα από μια ταξική τοποθέτηση για να ξεκινήσουμε από τη συγκεκριμένη πραγματικότητα και όχι από τις μανούβρες του ιμπεριαλισμού και των πρακτόρων του.
Η παρούσα περίπλοκη κατάσταση που χαρακτηρίζεται από μια καμπή στο λαϊκό πόλεμο στο Περού μετά τη διάλυση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΠ και τη διάλυση της εθνικής καθοδήγησης δεν μπορεί να χρεωθεί στον Πρόεδρο Γκονζάλο. Έτσι όπως για τη ρεβιζιονιστική στροφή στην Κίνα δεν ευθυνόταν ο Πρόεδρος Μάο – το πραξικόπημα στην Κίνα ήρθε ένα μήνα μετά το θάνατο του μεγάλου τιμονιέρη ενώ στο Περού μετά από εφτά χρόνια από τη σύλληψη του καθοδηγητή ο ρεβιζιονισμός κατάφερε να διαλύσει την Κεντρική Επιτροπή, ωστόσο μέχρι στιγμής δεν κατάφερε ούτε να εξαφανίσει το ΚΚΠ ούτε να νικήσει το λαϊκό πόλεμο.
Το αντίθετο μάλιστα, οι κομμουνιστές στο Περού με τους μαχητές του λαϊκού απελευθερωτικού στρατού και τις μάζες της νέας εξουσίας παραμένουν όρθιοι και παλεύουν παρά τις δυσκολίες και προβάλλουν τη δύναμη του μαρξισμού-λενινισμού-μαοϊσμού, τη Σκέψη Γκονζάλο – δείχνουν τη σφυρηλάτηση του Γκονζάλο.
Η καμπάνια για την υπεράσπιση της ζωής του Προέδρου Γκονζάλο είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον αγώνα για την υπεράσπιση του μαοϊσμού που δείχνει το δρόμο για το νέο μεγάλο κύμα της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης.
Η γενική αντεπαναστατική επίθεση που διεξάγεται σε διεθνές επίπεδο από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό έχει ως βασικό στοιχείο τον ψυχολογικό πόλεμο ενάντια στον Πρόεδρο Γκονζάλο, το μαρξισμό-λενινισμό-μαοϊσμό, τη Σκέψη Γκονζάλο, με σκοπό να σπείρει σύγχυση και απαισιοδοξία στους κομμουνιστές, να αποτρέψει την ανάπτυξη λαϊκών πολέμων, τη δημιουργία και ανασυγκρότηση κομμουνιστικών κομμάτων και την επανένωση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Είναι αποφασιστικής στρατηγικής σημασίας για τον ιμπεριαλισμό να εμποδίσει την καθοδήγηση του αγώνα του διεθνούς προλεταριάτου και των λαών του κόσμου από το μαοϊσμό. Εάν δούμε τον αγώνα των αραβικών λαών και των άλλων λαών της Δυτικής Ασίας, που αποτελεί αντικειμενικά κομμάτι του νέου μεγάλου κύματος της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης, το πρόβλημα που εντοπίζουμε είναι αυτό της έλλειψης μιας ιδεολογίας που θα καθοδηγεί. Γι' αυτό το λόγο στοχοποιείται ο Πρόεδρος Γκονζάλο.
Η βασική συμβολή του Προέδρου Γκονζάλου είναι ο ορισμός του μαοϊσμού ως νέου, τρίτου και ανώτερου επιπέδου του μαρξισμού, ότι το να είναι σήμερα κανείς μαρξιστής σημαίνει ότι είναι ένας μαρξιστής-λενινιστής-μαοϊκός, και κυρίως μαοϊκός. Έτσι είναι αυτός που εκπλήρωσε το καθήκον για όλους τους κομμουνιστές στον κόσμο, αφού οι Κινέζοι σύντροφοι μετά το ρεβιζιονιστικό πραξικόπημα δεν ήταν σε θέση. Εδώ θα θέλαμε να τονίσουμε ότι αυτός ο ορισμός του Προέδρου Γκονζάλο δε θα πρέπει να αναχθεί στο ότι «έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους», που είναι μεν κομμάτι αλλά όχι το ζητούμενο, αλλά ήταν αυτός που βασιζόμενος στην εφαρμογή του έδειξε με το λαϊκό πόλεμο, ποιο είναι το περιεχόμενο του μαοϊσμού, επειδή κάθε σαφής ορισμός αναγκαστικά συνεπάγεται και τη συστηματοποίηση και η ανάλυση απαιτείται για να είναι δυνατή η σύνθεση – αυτή είναι και η ουσία. Αυτή η μεγάλη δουλειά πραγματοποιήθηκε από τον Πρόεδρο Γκονζάλο που την έδωσε στους κομμουνιστές όλου του κόσμου.
Κάθε άλλη προσέγγιση οδηγεί στο ρεβιζιονισμό, ένα σαφές παράδειγμα είναι η διακήρυξη στην οποία το επαναστατικό διεθνές κίνημα αποδέχεται το μαρξισμό-λενινισμό-μαοϊσμό μεν αλλά αφήνει ανοιχτό το θέμα του «δρόμου του Οκτώβρη» και αφήνει περιθώριο για την άρνηση του λαϊκού πολέμου ως γενική θεωρία, και έτσι αφήνει ανοιχτή την πόρτα στον οπορτουνισμό, τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό και την υποταγή στη νομιμότητα.
Ο Πρόεδρος Γκονζάλο ως συνεχιστής του Μαρξ, Λένιν και του Προέδου Μάο Τσετουνγκ συνέβαλε αποφασιστικά στην εξέλιξη του μαρξισμού.
Ο Πρόεδρος Γκονζάλο εφάρμοσε τον μαρξισμό-λενινισμό-μαοϊσμό, κυρίως το μαοϊσμό στις συγκεκριμένες συνθήκες της περουάνικης επανάστασης, παρήγαγε έτσι τη Σκέψη Γκονζάλο. Όπως ορίστηκε και στο πρώτο συνέδριο του ΚΚΠ: «Η Σκέψη Γκονζάλο σφυρηλατήθηκε μέσα στον έντονο ασταμάτητο αγώνα για την υπεράσπιση και την εφαρμογή του μαρξισμού-λενινισμού-μαοϊσμού, ώστε να ξαναβαδίσουμε το δρόμο του Μαριατέγκι, ώστε να ξεκινήσουμε και να αναπτύξουμε την ανασύνταξη του κόμματος και κυρίως του λαϊκού πολέμου στο Περού, υπηρετώντας την παγκόσμια επανάσταση επειδή ο μαρξισμός-λενινισμός-μαοϊσμός, κυρίως ο μαοϊσμός μπορεί να είναι στη θεωρία και την πράξη ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί σε αυτό τον σκοπό.» (Σχετικά με τη Σκέψη Γκονζάλο)
Οι αρχές της γενικής ιδεολογίας του μαρξισμού-λενινισμού-μαοϊσμού μέσα από την εφαρμογή τους και μέσα από την επίλυση νέων προβλημάτων συνέχισαν τη δουλειά του Μαρξ, Λένιν και του Προέδρου Μάο. Ο Πρόεδρος Γκονζάλο είναι συνεχιστής τους και συνέβαλε σε μια νέα ανάπτυξη του μαρξισμού. Λόγω της σύλληψής του ωστόσο δεν μπόρεσε να συνεχίσει αυτή τη συμβολή. Παρόλα αυτά πρέπει να αποδεχτούμε αυτή τη συμβολή γιατί είναι απαραίτητη για το χειρισμό της σημερινής κατάστασης της ταξικής πάλης και τη διεξαγωγή μιας σωστής πάλης γραμμών, πράγμα που συμβάλλει στην ένωση των κομμουνιστών σε όλο τον κόσμο. Για να το διασαφηνίσουμε, θα παρουσιάσουμε μερικά βασικά σημεία παρακάτω.
Σε όλο του το έργο ο Πρόεδρος Γκονζάλο κατάφερε να χρησιμοποιήσει το μαρξισμό-λενινισμό-μαοϊσμό για να λύσει τα προβλήματα της εθνικής και διεθνούς ταξικής πάλης. Όταν βλέπουμε για παράδειγμα «Όχι στις εκλογές! Ναι στο λαϊκό πόλεμο!», εκεί όπου η γενική αντεπαναστατική επίθεση κυριαρχεί να σχηματίζεται η υπεράσπιση του μαρξισμού, είναι σαφές ότι ενώ η επίθεση στο μαρξισμό έχει αντίκτυπο, ο Πρόεδρος Γκονζάλο μας εξόπλισε αποφασιστικά – μέχρι σήμερα μετά από 25 χρόνια, οπότε χειριζόμαστε ένα όπλο του αγώνα με όλες μας τις δυνάμεις ώστε να νικήσουμε το ρεβιζιονισμό. Το ίδιο ισχύει και για όλη τη θεωρητική δουλειά που μας παρέδωσε.
Είναι ο Πρόεδρος Γκονζάλο που υιοθέτησε πλήρως τη θέση του προέδρου Μάο για τα «50 ως 100 χρόνια», που αποτελεί βαθύ χειρισμό του ιστορικού υλισμού κατανοώντας τους νόμους της ταξικής πάλης και του δρόμου της ανθρωπότητας προς τον κομμουνισμό. Όπως ορίστηκε και στο πρώτο συνέδριο του ΚΚΠ: «Εκτός από αυτό ο Πρόεδρος Γκονζάλο εξηγεί ότι η διαδικασία της ανάπτυξης της παγκόσμιας επανάστασης περνάει τρεις φάσεις μέχρι ο ιμπεριαλισμός και η αντίδραση να καθαριστούν από την επιφάνεια της γης: 1. τη στρατηγική άμυνα., 2. τη στρατηγική ισορροπία και 3. τη στρατηγική επίθεση. Παράλληλα εφαρμόζει το νόμο της αντίθεσης στην επανάσταση επειδή αυτός ο νόμος έχει παντού επίδραση και κάθε αντίθεση έχει δύο πλευρές μέσα στην πάλη, σε αυτή την περίπτωση την επανάσταση και την αντεπανάσταση. Η στρατηγική άμυνα της παγκόσμιας επανάστασης, της οποίας αντίθετη πλευρά είναι η επίθεση της αντεπανάστασης ξεκίνησε το 1871 με την Παρισινή Κομμούνα και έληξε με το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη στρατηγική ισορροπία μπήκαμε περίπου στην εποχή της νίκης της κινεζικής επανάστασης και αυτό το στάδιο περιλαμβάνει τη Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση και την ανάπτυξη των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων. Αργότερα η επανάσταση μπήκε στη φάση της επίθεσης, αυτή η στιγμή μπορεί να τοποθετηθεί περίπου στα 1980 και χαρακτηρίζεται από τον πόλεμο μεταξύ Ιράν και Ιράκ, Αφγανιστάν, Νικαράγουας και την έναρξη του λαϊκού πολέμου στο Περού και κινείται στο πλαίσιο της «εποχής των 50 μέχρι 100 χρόνων». Έπειτα θα αναπτυχθεί η αντίθεση μεταξύ του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού που θα οδηγήσει τελικά στον κομμουνισμό. Θεωρούμε ότι αυτή θα είναι μια μακροχρόνια διαδικασία και έχουμε την πεποίθηση ότι στο τέλος η ανθρωπότητα θα μπει στην περίοδο του κομμουνισμού ακόμα και αν χρειαστεί να ξεπεράσει μια σειρά εμπόδια και πισωγυρίσματα που αναγκαστικά θα υπάρξουν. Κατά τα άλλα είναι λογικό, να μεταφέρουμε τις τρεις αυτές φάσεις στη παγκόσμια επανάσταση αφού ο Πρόεδρος Μάο τις εφάρμοσε στη διαδικασία του μακροχρόνιου λαϊκού πολέμου. Και σαν κομμουνιστές δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο τη στιγμή αλλά και τα χρόνια που έχουμε μπροστά μας. ... Αυτή τη στιγμή και με αυτή την προοπτική βρισκόμαστε στη στρατηγική επίθεση της παγκόσμιας επανάστασης, εν μέσω της περιόδου των «50 μέχρι 100 χρόνων», στην οποία ο ιμπεριαλισμός και η παγκόσμια αντίδραση θα ηττηθούν και το προλεταριάτο θα πάρει την εξουσία και θα οικοδομήσει τη δικτατορία του προλεταριάτου. Από εκείνη τη στιγμή θα είναι η βασική αντίθεση αυτή μεταξύ του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού, στην πορεία μέχρι τον κομμουνισμό. Οι παλινορθώσεις στη Σοβιετική Ένωση και την Κίνα δεν αντικρούουν τη δυναμική ανάπτυξη του διεθνούς προλεταριάτου αλλά είναι η έκφραση της πάλης μεταξύ παλινόρθωσης και αντι-παλινόρθωσης, από την οποία εμείς οι κομμουνιστές πρέπει να διδαχθούμε ώστε να εμποδίσουμε την παλινόρθωση και να φέρουμε το προλεταριάτο οριστικά στην εξουσία.» (Διεθνής γραμμή)
Αυτή η εφαρμογή που καθιερώθηκε από τον Πρόεδρο Μάο μας δίνει τη δυνατότητα να κατανοήσουμε τη διαδικασία της παγκόσμιας επανάστασης. Μπορούμε να δούμε έτσι ξεκάθαρα το ρεβιζιονιστικό χαρακτήρα θέσεων όπως η «γενική οπισθοχώρηση», «η παγκοσμιοποίηση σημαίνει μια νέα φάση του ιμπεριαλισμού» ή των συγχύσεων του Αβακιάν ότι χρειάζεται ένα «νέο στάδιο» για τη «νέα σύνθεση» (κάτι που δεν είναι ούτε καινούριο, γιατί εμπεριέχει ακόμα τις παλιές αστικές προκαταλήψεις του ρεβιζιονισμού ούτε μια σύνθεση, γιατί είναι κατασκεύασμα υποθέσεων και αμπελοφιλοσοφιών όπως τα γνωμικά μέσα στα κινέζικα μπισκότα).
Ο Πρόεδρος Γκονζάλο υιοθέτησε τη μαοϊκή θέση σχετικά με τον γραφειοκρατικό καπιταλισμό, χωρίς την οποία σήμερα δεν μπορούμε να καταλάβουμε τις οικονομικές σχέσεις στον κόσμο. Η εφαρμογή της μας «διδάσκει ότι έχει τα εξής πέντε χαρακτηριστικά: 1) ότι ο γραφειοκρατικός καπιταλισμός είναι ο καπιταλισμός ο οποίος αναπτύσσεται από τον ιμπεριαλισμό στις εξαρτημένες χώρες και συμπεριλαμβάνει κεφάλαιο από μεγαλοϊδιοκτήτες, μεγάλες τράπεζες και των μεγιστάνων της αστικής τάξης, 2) εκμεταλλεύεται το προλεταριάτο, τους αγρότες και τη μικροαστική τάξη και περιορίζει τη μεσαία αστική τάξη, 3) περνάει από μια διαδικασία στην οποία ο γραφειοκρατικός καπιταλισμός συνδυάζεται με την κρατική εξουσία και μετατρέπεται σε κομπραδόρικο φεουδαρχικό κρατικό μονοπωλιακό καπιταλισμό, έπειτα, στην αρχή ξεδιπλώνεται ως μονοπωλιακό μη κρατικό μεγάλο κεφάλαιο και σε δεύτερη φάση, όταν συνδυάζεται με την κρατική εξουσία, αναπτύσσεται σε κρατικό μονοπωλιακό καπιταλισμό, 4) οι συνθήκες για την αστική επανάσταση και το αποκορύφωμα της ανάπτυξής της ωριμάζουν και 5) η απαλλοτρίωση του γραφειοκρατικού καπιταλισμού είναι το κλειδί για την κατάκτηση της κορυφής της δημοκρατικής επανάστασης και το πέρασμα στη σοσιαλιστική επανάσταση ... Επιπλέον ο Πρόεδρος Γκονζάλο γενικεύει ότι ο γραφειοκρατικός καπιταλισμός δεν είναι μια ιδιαίτερη φάση μόνο στην Κίνα ή το Περού, αλλά υπακούει στις οπισθοδρομικές συνθήκες, στις οποίες ο ιμπεριαλισμός υποτάσσει τα καταπιεσμένα έθνη στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική και ότι αυτές οι συνθήκες δε διαλύουν το υπάρχων φεουδαρχικό σύστημα και ακόμα λιγότερο δεν αναπτύσσουν τον καπιταλισμό.» (Δημοκρατική γραμμή)
Χωρίς την κατανόηση αυτής της θέσης του Προέδρου μπορούν εύκολα να γοητεύσουν πολλές από τις ιστορίες για «μεγαλεπήβολες εξουσίες», ότι «ο ιμπεριαλισμός φέρνει ανάπτυξη και μπορεί να ξεπεράσει την ημιφεουδαρχία», που είναι θέσεις οι οποίες οδηγούν στην αμφισβήτηση της δημοκρατικής επανάστασης και την υιοθέτηση τροτσκιστικών θέσεων.
Με αυτή τη θέση για τη στρατικοποίηση του κομμουνιστικού κόμματος και τη συγκεντρωτική οικοδόμηση των τριών εργαλείων, μας δίνει ο Πρόεδρος σε εμάς του κομμουνιστές μία πολύ σημαντική συμβολή σχετικά με την ίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού:
«Ο Πρόεδρος Γκονζάλο παρουσιάζει τη θέση, ότι τα κομμουνιστικά κόμματα στον κόσμο πρέπει να στρατικοποιηθούν για τρεις λόγους:
Πρώτον, γιατί βρισκόμαστε στη στρατηγική επίθεση της παγκόσμιας επανάστασης και ζούμε στην εποχή στην οποία ο ιμπεριαλισμός και η αντίδραση στα επόμενα 50 με 100 χρόνια θα εξαφανιστούν από το πρόσωπο της γης, μια εποχή που χαρακτηρίζεται από τη βία, μέσα στην οποία λαμβάνουν χώρα κάθε είδους πόλεμοι. Βλέπουμε πως η αντίδραση στρατικοποιείται όλο και πιο πολύ, τα παλιά κράτη επίσης στρατικοποιούνται, η οικονομία τους, οι επιθετικοί πόλεμοι εμπορεύονται τους λαϊκούς αγώνες και στοχεύουν σε έναν παγκόσμιο πόλεμο. Εφόσον η επανάσταση είναι η κυρίαρχη τάση στον κόσμο το καθήκον των κομμουνιστικών κομμάτων είναι η ανάπτυξη της επανάστασης κάνοντάς τη βασική μορφή του αγώνα πραγματικότητα: το λαϊκό πόλεμο, έτσι ώστε να αντιμετωπίσουν τον αντεπαναστατικό παγκόσμιο πόλεμο με έναν επαναστατικό παγκόσμιο πόλεμο.
Δεύτερον, γιατί πρέπει να εμποδίσουμε την καπιταλιστική παλινόρθωση. Αν η αστική τάξη χάσει την εξουσία, χώνεται στα κόμματα, χρησιμοποιεί το στρατό και ψάχνει τρόπο να σφετεριστεί την εξουσία, να καταστρέψει τη δικτατορία του προλεταριάτου και να επαναφέρει τον καπιταλισμό. Επομένως τα κομμουνιστικά κόμματα πρέπει να στρατικοποιηθούν και να εφαρμόσουν μια πλήρη δικτατορία των τριών εργαλείων, να σφυρηλατηθούν τα ίδια μέσα στο λαϊκό πόλεμο και να ενδυναμώσουν τις ένοπλες μαζικές οργανώσεις, τις λαϊκές πολιτοφυλακές έτσι ώστε να κατατροπώσουν το στρατό. Ο Πρόεδρος Γκονζάλο μας λέει σχετικά με αυτό το σκοπό «σφυρηλατήστε τα μέλη του κόμματος ως κομμουνιστές – σε πρώτη θέση και πάνω απ' όλα – ως μαχητές και ως διοικητές». Για αυτόν το λόγο σφυρηλατείται κάθε μέλος του κόμματος στο λαϊκό πόλεμο και παραμένει σε επιφυλακή ενάντια σε κάθε προσπάθεια παλινόρθωσης.
Τρίτον, γιατί βαδίζουμε προς μια στρατικοποιημένη κοινωνία. Μέσω της στρατικοποίησης του κόμματος πραγματοποιούμε ένα βήμα στην κατεύθυνση της στρατικοποίησης της κοινωνίας, που είναι η στρατηγική προοπτική, ώστε να εγγυηθούμε τη δικτατορία του προλεταριάτου. Η στρατικοποιημένη κοινωνία είναι μια θάλασσα ένοπλων μαζών, για την οποία έγραψαν ο Μαρξ και ο Ένγκελς, που εγγυάται την κατάκτηση της εξουσίας και τη διατήρησή της. Ας πάρουμε την εμπειρία της κινεζικής επανάστασης, της αντιιαπωνικής βάσης στη Γενάν, που ήταν μια στρατικοποιημένη κοινωνία στην οποία έρεαν όλα μέσα από τις κάννες, το κόμμα, το κράτος, τη νέα πολιτική, τη νέα οικονομία και το νέο πολιτισμό. Και έτσι αναπτύχθηκε ο πολεμικός κομμουνισμός.
Στο πρώτο εθνικό συνέδριο, το Νοέμβρη του 1979, ο Πρόεδρος Γκονζάλο πρότεινε τη θέση για την αναγκαιότητα της στρατικοποίησης του Κομμουνιστικού Κόμματος Περού (ΚΚΠ). Έπειτα, στις αρχές του 1980, ενώ το κόμμα προετοιμαζόταν να ξεκινήσει το λαϊκό πόλεμο, πρότεινε την ανάπτυξη της στρατικοποίησης του κόμματος μέσω ποικίλων δράσεων, στηριζόμενος σε αυτό που είχε πει ο Λένιν σχετικά με τη μείωση της μη στρατιωτικής δουλειάς και τη συγκέντρωση στη στρατιωτική δουλειά, δεδομένου ότι τελειώνει η εποχή της ειρήνης και μπαίνουμε στην εποχή του πολέμου. Έτσι πρέπει όλες οι δυνάμεις να στρατικοποιηθούν. Γι' αυτό το λόγο το κόμμα ως βασικός άξονας χτίζει το στρατό γύρω του και με αυτά τα εργαλεία και με τις μάζες στο λαϊκό πόλεμο χτίζει γύρω και από τα δύο το νέο κράτος. Η στρατικοποίηση του κόμματος μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσα από συγκεκριμένες δράσεις μέσα στην ταξική πάλη, μέσα από συγκεκριμένες δράσεις στρατιωτικού τύπου, αυτό δε σημαίνει βέβαια, ότι πραγματοποιούμε αποκλειστικά και μόνο διάφορα είδη στρατιωτικών δράσεων (αντάρτικος πόλεμος, σαμποτάζ, ένοπλη παρέμβαση και προπαγάνδα) αλλά ότι πρέπει να εφαρμόζουμε κυρίως αυτές τις μορφές πάλης, με στόχο να ενισχύουμε και να αναπτύξουμε την ταξική πάλη, να διδάξουμε την ταξική πάλη με πράξεις, με αυτού του είδους τις δράσεις και τις βασικές μορφές της πάλης μέσα στο λαϊκό πόλεμο.
Η στρατικοποίηση του κόμματος βρίσκει τους προδρόμους του στο Λένιν και το Μάο αλλά είναι ένα νέο ζήτημα που τέθηκε από τον Πρόεδρο Γκονζάλο, τη συσχέτιση με τις νέες συνθήκες της ταξικής πάλης και μέσα από την οποία προκύπτουν νέα προβλήματα που πρέπει να λυθούν μέσα από την εμπειρία. Αυτό σημαίνει αναγκαστικά μια διαδικασία πάλης ανάμεσα στο παλιό και το νέο, έτσι ώστε να επέλθει ανάπτυξη. Με βάση το γεγονός ότι ο πόλεμος είναι η ανώτερη μορφή για την επίλυση των αντιθέσεων, αυτό ενισχύει τη δυνατότητα των ανθρώπων να βρίσκουν λύσεις. Είναι η στρατικοποίηση του κόμματος που μας έδωσε τη δυνατότητα να ξεκινήσουμε και να αναπτύξουμε το λαϊκό πόλεμο και είμαστε της άποψης ότι αυτή η εμπειρία έχει γενική ισχύ και για αυτό το λόγο είναι αίτημα και ανάγκη η στρατικοποίηση των κομμουνιστικών κομμάτων στον κόσμο.
Η συγκεντρωτική συγκρότηση των τριών εργαλείων είναι η οργανωτική πραγμάτωση της στρατικοποίησης του κόμματος και η σύνθεσή τους συνοψίζεται σε αυτό που μας διδάσκει ο Πρόεδρος Γκονζάλο: «Το κόμμα είναι ο βασικός άξονας, οδηγεί τα τρία εργαλεία πλήρως, τη συγκρότησή τους, καθοδηγεί απόλυτα το στρατό και το νέο κράτος ως μία ενιαία δικτατορία, στοχεύοντας τη δικτατορία του προλεταριάτου.» (Γραμμή συγκρότησης)
Αυτή είναι μια μαρξιστική-λενινιστική-μαοϊκή θέση που τσακίζει όλες τις ρεβιζιονιστικές θέσεις των νομοταγών κομμάτων περί «ενός συστήματος κομμάτων ως προτεινόμενη λύση ώστε να αποτραπεί η παλινόρθωση» και το πρόγραμμα των «αυτόνομων» και «παράλληλων» δομών μέσα στα κομμουνιστικά κόμματα.
Ο Πρόεδρος Γκονζάλο μας παρέχει ένα αποφασιστικό όπλο για να τσακίσουμε τις ρεβιζιονιστικές θέσεις που στηρίζονται στην ποσότητα και τη συγκέντρωση των δυνάμεων ως δικαιολογία για να μην ξεκινήσουν ποτέ το λαϊκό πόλεμο. Λέει λοιπόν: «Ο αγώνας για την εξουσία ως κύρια πλευρά δε σημαίνει ότι από την αρχή οι μάζες θα ενσωματωθούν, εφόσον ο Πρόεδρος Μάο μας διδάσκει ότι μέσα από την ανάπτυξη περιοχών βάσης και ένοπλων δυνάμεων μπορεί να έρθει το αποκορύφωμα της επανάστασης. Αυτό έχει να κάνει με το νόμο της ενσωμάτωσης των μαζών στην επανάσταση, όπως ορίστηκε από τη δεύτερη ολομέλεια του κόμματος το 1980, μια ενσωμάτωση που θα προκύψει μέσα από άλματα και προοδευτικά. Όσο πιο πολύ δυναμώνει ο λαϊκός πόλεμος τόσο πιο πολύ αυξάνεται η ενσωμάτωση των μαζών, επειδή ο λαϊκός πόλεμος είναι ένα πολιτικό γεγονός το οποίο με πράξεις βάζει τις ιδέες στα μυαλά των ανθρώπων, οι οποίοι σιγά σιγά αντιλαμβάνονται τη μοναδική και πραγματική προοπτική τους. Έτσι αναπτύσσουν την πολιτική τους συνείδηση. Ο λαϊκός πόλεμος καλεί όλους τους επαναστάτες μαζί και όταν αναπτυχθεί προετοιμάζει το δικό του δρόμο.» (Γραμμή μαζών)
Υιοθετώντας το «νόμο της ενσωμάτωσης των μαζών στην επανάσταση» κατατροπώνονται οι θέσεις που προσπαθούν να αντιπαραθέσουν τη μαζική δουλειά με τις πολεμικές ενέργειες του λαϊκού πολέμου.
Στην τρίτη ολομέλεια της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΠ το 1992 ο Πρόεδρος Γκονζάλο παρουσίασε τη θέση ότι ο τρίτος κόσμος εξαπλώνεται προς την Ευρώπη, μια πολύ σημαντική θέση κυρίως για τους κομμουνιστές σε αυτή την ήπειρο, μια δουλειά που λόγω της σύλληψής του δεν μπόρεσε να φέρει σε πέρας. Είναι μια στρατηγική συμβουλή για τους κομμουνιστές χωρίς την οποία η λεγόμενη «Ευρωπαϊκή Ένωση», ο πόλεμος στην Ουκρανία, η κατάσταση στις χώρες των Βαλκανίων και τη Βαλτική και άλλα καυτά θέματα δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά.
Σαν τελευταίο παράδειγμα ας πάρουμε το βασικό ζήτημα της γενικής ισχύος του λαϊκού πολέμου και πώς αυτός μπορεί να εφαρμοστεί δημιουργικά, διαφορετικά από το να είναι απλά ένα μηχανικό αντίγραφο της κινεζικής εμπειρίας. Ο Πρόεδρος Γκονζάλο λέει ότι «θα πρέπει να έχουμε τέσσερα βασικά προβλήματα υπόψιν μας για να καθοδηγήσουμε το λαϊκό πόλεμο: 1) την ιδεολογία του προλεταριάτου, το μαρξισμό-λενινισμό-μαοϊσμό που πρέπει να συγκεκριμενοποιηθεί σε καθοδηγητική σκέψη, κυρίως το τρίτο, 2) την ανάγκη του Κομμουνιστικού Κόμματος Περού που καθοδηγεί αυτόν το λαϊκό πόλεμο, 3) το λαϊκό πόλεμο που έχει προσδιοριστεί ως πόλεμος στα χωριά και που βαδίζει το δρόμο της περικύκλωσης των πόλεων ξεκινώντας από την επαρχία, 4) τις περιοχές βάσης ή τη νέα εξουσία, που σημαίνει ότι η οικοδόμηση αυτών των περιοχών βάσης είναι η ουσία της πορείας περικύκλωσης των πόλεων μέσα από την επαρχία. Αυτό είναι η συγκεκριμενοποίηση του λαϊκού πολέμου στο Περού, όπου η επαρχία είναι το βασικό σκηνικό των ενεργειών και οι πόλεις ένα αναγκαίο συμπλήρωμα.» (Γραμμή πολέμου)
Με αυτά τα λίγα παραδείγματα δείχνουμε ότι ο Πρόεδρος Γκονζάλο έδωσε λύσεις σε νέα προβλήματα και συνέβαλε σε ένα νέο στάδιο του μαρξισμού. Δεν θα πρέπει να σπάσουμε το κεφάλι μας για το πως αυτός θα εξελιχθεί στο μέλλον, αυτό θα καθοριστεί μέσα από την ταξική πάλη. Προφανώς η Σκέψη Γκονζάλο δεν έχει να κάνει τίποτα με το λεγόμενο «Μονοπάτι του Πραντσάντα» το οποίο δεν είναι μαρξισμός αλλά ρεβιζιονισμός. Αυτό δείχνει ότι είναι ένα όπλο στον αγώνα των κομμουνιστών και ότι αν δεν μάθουμε από τον Πρόεδρο Γκονζάλο δεν μπορούμε να είμαστε στο επίπεδο που απαιτεί η ένοπλη πάλη μεταξύ επανάστασης και αντεπανάστασης σε παγκόσμια κλίμακα.
Κατά τη διάρκεια του εορτασμού της 30ης επετείου της Ημέρας του Ηρωισμού η οποία συμπέφτει με τα 50 χρόνια από τη ΜΠΠΕ είναι αναγκαίο να κάνουμε κάποια σχόλια σχετικά με το ΙΚΒ.
Η επανένωση των κομμουνιστών στον κόσμο είναι δυνατή μόνο πάνω σε μια ισχυρή μαρξιστική-λενινιστική-μαοϊκή βάση.
Το ΚΚΠ κάτω από την καθοδήγηση του Προέδρου Γκονζάλο εκπλήρωσε το ρόλο της κόκκινης φράξιας του ΙΚΒ και ήταν η Αριστερά μέσα στο RIB. Από την αρχή του RIB μέχρι και τη διάλυσή του από κόμματα που ήταν μέλη της επιτροπής επικρατούσε το RCP/USA, του Αβακιάν και των λακέδων του. Μόλις με την «δήλωση της χιλιετίας» που συμφωνήθηκε στην τρίτη διευρυμένη συνεδρίαση της επιτροπής του RIB υπάρχει ένα κείμενο που δεν ανταποκρίνεται στα σχέδια του Αβακιάν, το οποίο παρουσίασε ένα «νέο RIB» και δεν πήρε ανοιχτή θέση σχετικά με την Αριστερά στο RIB και τον αγώνα της και παρουσίασε έναν «Αβακιανισμό» χωρίς Αβακιάν ή καλύτερα τη γραμμή του RCP/USA πριν τολμήσουν να δηλώσουν ανοιχτά ότι ο Αβακιάν πρέπει να θεωρηθεί ως «ο νέος Μαρξ».
Αυτοί που σήμερα γιορτάζουν αυτές τις μέρες με νοσταλγία, τότε που το «κόμμα KoRIB» ήταν στο δρόμο και τότε που οι υποστηριχτές του Αβακιάν μέσα στο RIB ήταν γνωστοί νιώθουν νοσταλγία για το ρεβιζιονισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι χώρες στις οποίες εμφανίζονται κομμουνιστές που αναλαμβάνουν το άλυτο καθήκον της επανίδρυσης κομμουνιστικών κομμάτων είχαν σα στόχο τη δεξιά εκκαθάριση και την ειδωλοποίηση των δεξιών του RIB. Αλλά και το παζάρι με τους λαϊκούς πολέμους στον κόσμο είναι αντίγραφο αυτών, όπως έκανε το RCP/USA.
Είναι επίσης αναγκαίο να υπογραμμίσουμε ότι δεν είναι δυνατό στην αποτίμηση της πάλης γραμμών μέσα στο RIB και IKB γενικά το σημείο της συνθηκολόγησης στο Νεπάλ να μην κατονομάζεται όπως και η μορφή μέσω της οποίας τα κόμματα και οι οργανώσεις την υποστηρίζουν ανοιχτά ή την έχουν αποδεχτεί. Οι ρεβιζιονιστικές θέσεις α λα Πρατσάντα έχουν ακόμα επίδραση και είναι επιζήμιες. Οι σύντροφοι που έχουν υποπέσει σε αυτή την κατάσταση πρέπει να κάνουν αυτοκριτική και να ανοίξουν τα χαρτιά τους.
Η διαδικασία της επανένωσης του IKB είναι ένα δύσκολο θέμα στο οποίο δεν πρέπει κανείς να αυτοσχεδιάσει. Θα ήταν απλό αν αρκούσαν οι δηλώσεις, αλλά αυτό δεν το κάνουν. Αυτό που πρέπει να ξέρει κανείς είναι να ενώνει, να διαφοροποιείται και να καθοδηγεί. Είμαστε πεπεισμένοι ότι θα πρέπει να ενωνόμαστε όλο και περισσότερο αλλά αυτό είναι δυνατό αν ξεκινήσουμε από μια ισχυρή μαρξιστική-λενινιστική-μαοϊκή βάση, αν παλέψουμε ενάντια στο ρεβιζιονισμό και υπηρετήσουμε την προλεταριακή παγκόσμια επανάσταση.
Έτσι, με αυτό το ζωντανό παράδειγμα των πολιτικών κρατουμένων και των κρατουμένων πολέμου που το 1986 πέτυχαν έναν ιδεολογικό, πολιτικό και στρατιωτικό θρίαμβο και έδωσαν τη ζωή τους για το κόμμα και την επανάσταση, έχοντάς τους πάντα παρόντες και μαθαίνοντας από τον Πρόεδρο Γκονζάλο, είμαστε στο σωστό δρόμο και ακούμε στα αυτιά μας τη φωνή του Τιτάνα να αντηχεί:
«Επιτέλους ακούστε αυτές τις λέξεις. Βλέπουμε σήμερα στον κόσμο ότι ο μαοϊσμός βαδίζει ασταμάτητα στην καθοδήγηση του νέου κύματος της προλεταριακής παγκόσμιας επανάστασης. Ακούστε καλά και καταλάβετε! Εσείς που έχετε αυτιά χρησιμοποιήστε τα! Εσείς που έχετε κατανόηση – και αυτό το έχουν όλοι – χρησιμοποιήστε τη! Αρκετά με αυτή την ηλιθιότητα! Αρκετά με αυτές τις ασάφειες! Ας το καταλάβουμε! Τι εξελίσσεται στον κόσμο; Τι χρειαζόμαστε; Χρειαζόμαστε την ερμηνεία του μαοϊσμού και αυτή θα έρθει και θα πρέπει να καθοδηγήσει το νέο μεγάλο κύμα της προλεταριακής παγκόσμιας επανάστασης μέσα από τη δημιουργία κομμουνιστικών κομμάτων.» (Ομιλία του Προέδρου Γκονζάλο, 24 Σεπτέμβρη 1992)
Κρατάτε ψηλά, υπερασπιστείτε και εφαρμόστε το μαρξισμό-λενινισμό-μαοϊσμό, κυρίως το μαοϊσμό!
Ζήτω ο Πρόεδρος Γκονζάλο, συνεχιστής των Μαρξ, Λένιν και Προέδρου Μάο!
Πολεμήστε τη γενική αντεπαναστατική επίθεση!
Ζήτω το νέο κύμα της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης!
Δόξα στους ήρωες που έπεσαν, ζήτω η επανάσταση!
Επιτροπή για την ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κινήματος (μαοϊκό) Γαλικία
Επιτροπές για την ίδρυση του (μαοϊκού) Κομμουνιστικού Κόμματος, Αυστρία
Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας Κόκκινη Φράξια - KPB (RF)
Κομμουνιστικό Κόμμα Εκουαδόρ – Κόκκινος Ήλιος
Επιτροπή Κόκκινη Σημαία, Γερμανία
Μαοϊκό Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας
Μαοϊκή οργάνωση για την ανασύνταξη του Κομμουνιστικού Κόμματος Κολομβίας
Κόκκινη Φράξια του Κομμουνιστικού Κόμματος Χιλής
Λαϊκό Κίνημα Περού (Επιτροπή αναδιοργάνωσης)
Ιούνης 2016
